Niemand meer verplicht naar buiten

Weblogs

Deze blog is voor het RVS gastredacteurschap van ‘Iedereen onder een dak’ geschreven door Bram Schinkelshoek, directeur van de Kessler Stichting. De Kessler Stichting biedt maatschappelijke opvang, zorg en begeleiding en zet zich zo in voor verbetering van de leefsituatie van sociaal kwetsbare mensen. Bram Schinkelshoek was 1 van de vele experts die de RVS raadpleegde bij de totstandkoming van het advies ‘Herstel begint met een huis’. Wij vroegen hem hoe hij er nu, een jaar later, in staat.

De minimale welzijnsstandaard

Het in 2019 verschenen rapport van de Raad voor Volksgezondheid & Samenleving draagt als titel ‘Herstel begint met een huis.’ Een inhoudelijk helder rapport dat geschreven moést worden. Het is tijd dat we de realiteit onder ogen zien. De wijze waarop wij de maatschappij hebben ingericht levert sommige mensen schade op. Het huidige hoge aantal dakloze mensen was – tot enkele jaren geleden –  on-Nederlands en een smet op het imago van een land dat voor al haar inwoners een minimale welzijnstandaard nastreeft. Niemand wordt uitgesloten, iedereen doet mee.

‘Uitvallers’ moeten terugveren

Er is echter een verschil tussen het gewenste imago en onze identiteit. Wie zijn we, en wat streven we met onze opvattingen na? Om mij heen hoor en zie ik de gevolgen van besluiten die mensen zelf nemen, maar ook die van de besluiten die we met zijn allen nemen. Een regering ordent de samenleving. Dat pakt niet voor iedereen goed uit. Er zijn ‘uitvallers’ en die worden vaak weer teruggeduwd in de systemen waar ze zojuist zijn uitgevallen. Het vangnet is als een trampoline: mensen moeten terugveren. Maar iedereen weet dat het op een trampoline lastig is om je evenwicht te bewaren en om op te staan als je bent gevallen. En wanneer het opstaan niet lukt, doe je niet meer mee. Zo zijn we.

Volkshuisvesting

We investeren nauwelijks meer in volkshuisvesting. De markt is immers de oplossing voor veel, ook voor de huisvesting van de burgers met een laag inkomen. We namen afscheid van het ministerie van volkshuisvesting en belegden de taken bij andere ministeries. De wijken verpauperen, investeerders kopen de woningen op. De huurprijzen moeten markconform zijn; eventuele individuele financiële ondersteuning moet via de toeslagenwebsite. Voor velen een administratief cryptogram met strenge straffen bij (vermeend) misbruik. Zo zijn we.

Gemeentelijke taak

Inmiddels zijn grote delen van de opvang en begeleiding voor mensen ‘die dakloos’ zijn aanbesteed. Hoogopgeleide mensen worden ingezet om deze procedures in goede banen te leiden. De uitkomst staat vast: meer doen voor minder middelen. De centrale overheid ‘gaat er immers niet meer over’ en stelt dat de gemeentes het veel beter en efficiënter kunnen uitvoeren.  Mensen die op straat terechtkomen, of dat dreigen te doen, krijgen nu te maken met wijkteams, regisseurs, tafelgesprekken, administratie en maatwerkarrangementen, in iedere gemeente afzonderlijk georganiseerd. Want net als alle individuen zijn gemeentes ook allemaal zelf verantwoordelijk. Zo zijn we.

Tijdelijke oplossingen

We overhandigen een rapport aan de staatssecretaris. Een tijdje later komt een financiële impuls. Die gaat naar de gemeentes die daarvoor hals over kop plannen hadden ingestuurd. Rijp en groen. Het geld wordt vast opgemaakt - vooral aan onrendabele delen van goedkope huisvesting en projecten voor jongeren. Elke aandacht en bijdrage is welkom. Dat wel. Maar een structurele oplossing is het niet. Zo zijn we.

’s Ochtends op straat

Dagelijks worden er mensen uit de nachtopvang ‘s ochtends op straat gezet. Niemand weet waarom we dat doen, het is de praktijk van tientallen jaren. Ik hoor wel eens verklaringen: ‘ze moeten niet te veel wennen’, ‘ze willen overdag scoren en drinken’ of ‘zo hebben ze overdag de prikkel om naar loketten te gaan om hun problemen op te lossen.’ Zo zijn we.

Van nachtopvang naar noodopvang

Maar zijn we echt zo? Of zullen we hier eens mee stoppen? Gewoon de nachtopvang veranderen in noodopvang. Niemand meer verplicht naar buiten. Mensen een echt warm welkom geven, ze niet naar buiten sturen – waar ze geen enkel probleem kunnen oplossen – om ze vervolgens bekaf ’s middags of ’s avonds weer binnen te laten?

Wij zijn er mee gestopt en het bevalt prima.

Reactie toevoegen

U kunt hier een reactie plaatsen. Ongepaste reacties worden niet geplaatst. Uw reactie mag maximaal 2000 karakters tellen.

* verplichte velden

Uw reactie mag maximaal 2000 karakters lang zijn.

Reacties

  • Ik ben zelf twee jaar dakloos geweest, en het meest slopend waren die dagen op straat. Ik zakte steeds verder af, kreeg geen rust meer, ging aan de drank om me 's winters warm te voelen en de dag door te komen. Ja, het straatleven veroorzaakte het drankmisbruik, niet andersom. Als vrouw werd ik bijna dagelijks blootgesteld aan intimidatie en geweld, en waarvoor eigenlijk? Motivatie? Omdat ik niet teveel moest wennen? Door de extreme vermoeidheid, en met alle opgelopen trauma's die je op straat oploopt, ben ik uiteindelijk maar helemaal niet meer terug gegaan naar de opvang. Buiten slapen, omdat ik daar tenminste wist waar ik aan toe was. Wennen aan de permanente kou en onderkoeling in plaats van elke ochtend weer hardhandig op straat te worden gezet. Het buitenslapen was stabieler dan de nachtopvang... Noem je dat nou hulp?

    Van: Dio | 29-04-2021, 01:11